W tym roku, obrałem sobie za cel obejrzenie wszystkich oscarowych propozycji. Belfast był przedostatni na tej liście ze względu na dość późną premiere. Po obejrzeniu reszty pretendujących do statuetki filmów po Belfaście nie spodziewałem sie niczego nadzwyczajnego, gdyż tegoroczni kandydaci nie trzymają zbyt wysokiego poziomu moim zdaniem, ale o rany gościa.. ten film był świetny. Dawno nie widziałem tak uroczego (tutaj ogromna zasługa roli Jude Hilla - warto zapamiętać to nazwisko, on kiedyś będzie wielkim aktorem), jednocześnie smutnego i dającego poczucie bezsilnosci, wobec wewnętrznej wojnie filmu. Belfast przedstawia wojne religijną w tym mieście ukazaną głównie z perspektywy Buddyego, jak i problem rodzący sie w głowie jego rodziców bardzo przywiązanych sentymentalnie (mimo emigracji ojca) do miasta, z którego muszą się wynieść w poszukiwaniu lepszego (?), bezpieczniejszego życia. W tym filmie znajdziemy każde uczucie, które jest ukryte wśród nas i ten film definitywnie chwyci nas za serca, skłoni do refleksji, co sami byśmy w danej sytuacji zrobili.. nie sposób też uniknąć (zachowując oczywiście proporcje) porównania do obecnej sytuacji na Ukrainie, gdyż polska premiera filmu zbiegła się z tym akurat wydarzeniem. Zdecydowanie polecam i osobiście mój kandydat do zdobycia statuetki.